Beagle – historia rasy
Beagle to jedna z najstarszych brytyjskich ras psów, która była pierwotnie wykorzystywana do polowania w sforach na lisy i króliki.
Wczesna historia rasy jest trudna do ustalenia, lecz istnieją doniesienia świadczące o tym, że sfory „beaglowatych” psów istniały już w czasach rzymskimi. Wspomina o tym Ksenofon, który w swoich pismach zamieścił wzmiankę o niewielkich psach gończych używanych do polowań na zające i króliki. Informacje te potwierdziły dodatkowo wizerunki psów na ceramice pochodzącej z IV w p.n.e.
Chociaż rasa beagle występowała już wcześniej, dopiero w XVI wieku została spopularyzowana w Wielkiej Brytanii, kiedy to z wielkim powodzeniem zaczęto używać tych niewielkich psów gończych do polowań w sforach na lisy i zające. Beagle zyskały uznanie na dworach królewskich: posiadał je Król Edward II, Henryk VIII, James I oraz Karol II i Jerzy IV, a także Królowa Elżbieta I – która wyhodowała zminiaturyzowaną odmianę dzisiejszych beagle – tzw. Pocket Beagles, mierzące w kłębie ok. 10 cali.
W XIX wieku można było już spotkać duże zróżnicowanie w rasie beagle ze względu na wielkość i typ włosa. Dlatego w 1895 roku postanowiono wprowadzić standard rasy, który z małą korektą w latach 80-tych XX wieku obowiązuje do dzisiejszego dnia.
Populacja beagle została bardzo mocno uszczuplona w wyniku I i II wojny światowej. Wówczas doszło do prawie całkowitego zaniku hodowli. Drastycznie zmniejszona populacja zaczęła powoli odbudowywać się dopiero w latach 50-tych XX wieku.
Beagle w Polsce
W Polsce pierwsze psy rasy beagle pojawiły się na początku lat 90-tych XX wieku i szybko podbiły serca Polaków. Obecnie obserwuje się duże zainteresowanie rasą beagle, a to za sprawą nie tyle ich użytkowości, ale wyśmienitego charakteru. Są to bowiem psy inteligentne, o bardzo pogodnej naturze. W dodatku są niewielkie, zdrowe i łatwe w pielęgnacji. Wspaniale spisują się jako przyjaciel i członek rodziny oraz towarzysz zarówno dla małych dzieci, dorastającej młodzieży, jak również dla dorosłych.
Beagle – charakterystyka
Pochodzenie – Wielka Brytania
Klasyfikacja – 6 grupa FCI – psy gończe, posokowce i rasy pokrewne, sekcja 1.3 – małe psy gończe
Wygląd ogólny – Pies średniej wielkości, o mocnej, krępej, ale szlachetnej budowie; nie może być ociężały
Zachowanie i charakter – odważny, czujny, inteligentny, wesoły, energiczny i przyjacielski, o zrównoważonym temperamencie – nigdy nie agresywny ani bojaźliwy.
Wzrost i waga – wysokość od 33 do 40 cm w kłębie (pożądana), waga 10-18 kg.
Wzorzec rasy
Głowa – średniej wielkości głowa, mocna, ale nie ciężka, bez zmarszczek i fałd;
mózgoczaszka lekko wysklepiona, średniej szerokości, z nieznacznym guzem potylicznym;
stop wyraźnie zaznaczony;
kufa nie spiczasta;
nos czarny, a u psów jasno umaszczonych może być jaśniejszy;
zgryz nożycowy.
Oczy – dosyć duże, nie powinny być osadzone głęboko, ani zbyt wyłupiaste, szeroko rozstawione, o łagodnym wyrazie; kolor ciemnobrązowy lub orzechowy.
Uszy- długie oraz nisko osadzone, z zaokrąglonymi końcami, zwisające wzdłuż policzków.
Szyja – wystarczająco długa, aby umożliwić psu swobodne tropienie, z niewielkim podgardlem.
Tułów – grzbiet prosty;
klatka piersiowa głęboka, sięga poniżej łokci;
żebra dobrze wysklepione i zachodzące daleko do tyłu;
lędźwie krótkie i mocne;
brzuch niezbyt podkasany;
Kończyny – przednie kończyny proste, stabilnie ustawione pod klatką piersiową i dobrze umięśnione; łopatki dobrze kątowane; łokcie mocne, ani nie odstające ani zbyt mocno przylegające; stopy silne, a palce zwarte.
Tylne kończyny mają uda muskularne; stawy kolanowe dobrze kątowane; stawy skokowe mocne i nisko umieszczone
Chód – pewny chód bez tendencji do kołysania się;
długi wykrok kończyn przednich, bez nadmiernego ich unoszenia;
kończyny przednie poruszają się idealnie do przodu (nie mogą być wyrzucane na boki), a tylne dają silne odbicie (nie mogą być stawiane zbyt wąsko);
natomiast grzbiet w ruchu pozostaje prosty.
Ogon – mocny, średniej długości i wysoko osadzony. Powinien być noszony wesoło, ale nie zakręcony ponad grzbietem, a także dobrze porośnięty włosem, szczególnie na spodniej stronie.
Szata i umaszczenie – szata krótka i przylegająca, dodatkowo odporna na zmianę pogody; każde umaszczenie psa gończego (poza wątrobianym) jest w tej rasie dopuszczalne. Natomiast koniuszek ogona zawsze musi być biały.
Wady – wszelkie odchylenia od powyższego wzorca powinny być traktowane jako wady.
